بهرام که گور می گرفتی همه عمر

*چرا این روزها باران نمی بارد*

روزی بهرام گور با گروهی از یاران عازم شکار گور شد . در تعقیب گوری از یاران جدا شد آفتاب غروب کرد و در بیابان راه را گم کرد ، از آنجا که به حس ششم اسب ایمان داشت زمام اسب را رها کرد تا به قدرت حس او را به آبادی رساند.

اسب و سوار بعد مدتی طی طریق به چادری در دل بیابان رسیدند ، بهرام شاه   بانک زد که ای اهل منزل آیا میهمان راه گم کرده را می پذیرید ،صدای نحیف پیرزنی از درون چادر آمدکهقدم میهمان بر چشم ماست ، داخل شو و  بهرام  داخل شد.

پیرزن نابینا بود و با پسر و  دختر و چند بز در بیابان زندگی می کرد به دخترش گفت:قدری شیر بدوش برای مهمان و پسر را گفت که جای خوابی نیز برایش بگستر.

بهرام در لباس شکار بود و کسی ندانست که او پادشاه است ،

بهرام شیر بخورد در جای خواب رفت ، همانگونه که در رختخواب دراز کشیده بود به آسمان نگاه میکرد ،در دل اندیشید که این عشایر از منابع طبیعی بهره می برند اما مالیات نمیدهند ،فردا که به قصر رسیدم برای عشایر نیز مالیات وضع خواهم کرد.

صبح شد همه از خواب برخاستند پیرزن به دختر گفت برو شیر بدوش تا میهمان چاشت بخورد، دختر بادیه برداشت و به پستان هر گوسفند دست برد با تعجب دید شیرش خشکیده ،برگشت و گفت: مادر در عجبم که هر شب و صبح  پستان همه گوسفندان پر از شیر بود اما اکنون همه خشکیده اند،

پیرزن گفت دخترم تعجب ندارد قطعاً پادشاه  مملکت برایمان خواب بدی دیده . بهرام که این سخن شنید متعجب شد، با خود گفت من در لباس مبدل و این زال نیز نابینا ، و نیت مالیات نیز در دل من هست هنوز به زبان نیاورده ام این زال چه می گوید. پرسید مادر جان مگر تو پادشاه را دیده ای یا میشناسی چگونه این حرف را می زنی؟!

پیر زن گفت :  ای غریبه من تا کنون هیچ پادشاهی را از نزدیک ندیده ام.

اما به تجربه می دانم که هرگاه پادشاهان  بر مردم مظلوم ظلم روا دارند ،  آسمان و زمین و حیوان و گیاه نیز بخیل میشوند و خشکسالی و بیماری سراسر ملک را فرا می گیرد.